On my own...

Sinds gisterenavond had ik deze liedje in mijn hoofd gespeeld. Ik weet echt niet precies maar die kwam in mijn gedachten en kon niet meer stoppen... Whatever...

***

On My Own
Les Misrables

(EPONINE)
And now I'm all alone again,
No where to turn, no one to go to
Without a hope, without a friend, Without a face to say hello to
but now the night is near,
and I can make believe he's here.

Sometimes I walk alone at night
When everybody else is sleeping
I think of him and then I'm happy
With the company I'm keeping
The city goes to bed
And I can live inside my head.

On my own
Pretending he's beside me
All alone, I walk with him till morning
Without him
I feel his arms around me
And when I lose my way I close my eyes
And he has found me

In the rain the pavement shines like silver
All the lights are misty in the river
In the darkness, the trees are full of starlight
And all I see is him and me for ever and forever

And I know it's only in my mind
That I'm talking to myself and not to him
And although I know that he is blind
Still I say, there's a way for us

I love him
But when the night is over
He is gone, the river's just a river
Without him the world around me changes
The trees are bare and everywhere
The streets are full of strangers

I love him
But every day I'm learning
All my life I've only been pretending
Without me his world will go on turning
A world that's full of happiness
That I have never known!

I love him
I love him
I love him
But only on my own.

En de beslissing is...

Personal log - 20th of July, 2008.

Ik had gepraten met hem vannacht. Ik zei tegen hem mijn beslissing. Ik ga daten weer. Hij was verbaasd. Ik zei "ja, ik moet jou vergeten.".

Voor bijna anderehalf jaar, hij was mijn wereld. Alles dat ik goed doe hier in Nederland was voor mijn familie en ook voor hem. Ik doe niks voor mezelf... Hij was mijn inspiratie. Hij was mijn reden om door te gaan in mijn leven en dromen hier in deze land. Maar ja, alles is voorbij. Het is bijna twee maanden geleden.

Maar waarom is het moeilijk om hij te vergeten? Mijn "insomnia" was nooit als erg als toen ik in NSP gewerkt. Ik doe geen overwerk in mijn werk, maar ik kan niet slapen. Hij is in mijn hoofd als ik geen andere dingen denk. Wij knuffelen bij het bankje... Mijn hand in zijn hand. Want hij was mijn eerste echt liefde en ik wil hem niet verloren...

Ja, mijn leven hier in NL was nooit makkelijk. Nooit voor mij en echt niet voor hem. Ik had verschillende problemen achter elkaar. Ik had problemen met mijn nieuwe visa en sommige mensen dat ik ken hier ook. En ik was voor een tijd erg homesick. Als je blij willen worden, kan je dat echt niet doen met problemen... Ik was altijd bang dat ik teruggerstuurd naar de Filipijnen. Ik kwam door een culturele uitwisselingsprogramma en door dat situatie besloot ik dat in NL te blijven. Ik voel beter hier van een gezondheids perspectief. Ik kan ook een beter leven maken voor mezelf en voor mijn familie.

Ik hou van mijn land. Ja, het is zeker dat ik ben niet echt blij met de politici daar. Maar alles dat ik weet en ken zijn daar. Mijn heel familie wonen nog steeds daar. Maar ik heb gekozen om een andere land te wonen en werken want het is belangrijk voor mij om mijn dromen te volbrengen en in hetzelfde tijd mijn familie in de Filipijnen helpen. Waarom? Want ik ben de oudste en ik ben verantwoordelijk voor mijn familie. Mijn moeder is bijna vijftig en zij is een weduwe. Voor bijna zeven jaren, heeft zij her kinderen opvoeden. Zij is zo sterk en ik weet niet om hoe zij alles overleeft. Ik weet wel dat ik was nooit een makkelijk kind. Ik had gegroeid met een zilverelepel in mijn mond.

Mijn vader had een goede baan en mijn moeder werkt ook. Wij waren nooit rijk maar wij leven met veel voordelen. Toen ik een kind was, had ik iemand om mijn ontbijt, lunch, en diner gemaakt. Ik had iemand waar dat had mijn kleren gewasd en gestreken. Ik had iemand om alles dat ik wil doen. Vroeger had ik in dure privé scholen gestudierd. Mijn zusje (2e) en broertje (3e) had dat ook gehad toen mijn vader leeft. Maar onze "fairy tale" leven was kapot toen mijn vader dood was. Ik studierd mijn diploma bijna af en ik dacht dat mijn leven voorbij was. Maar alles ging goed want ik had goede banen in de Filipijnen. Maar ik wilt om iets beters te hebben voor mijn familie. Een hoger salaris dat ik kon niet hebben in de Filipijnen als een programmeur.

Hij is de aardigste man ik heb ooit ontmoeten. Maar na viertien maanden, zei hij tegen mij dat er is geen geestelijk verbinding tussen ons. Ik heb dat verbinding gevoeld... Met mijn problemen, had ik met hem veel ruzies en misschien is dat de reden waarom denkt hij dat er geen verbinding is... Maar hoe kan je jezelf helpen om sterk te staan? In de Filipijnen heb ik mijn familie. Mijn moeder. Zij is mijn ultieme bron van nieuwe positieve kracht. Zij gaat mij sturen om andere dingen te doen... Zij wilt niet dat ik blijf thuis... Maar zij is in de andere kant van de wereld. Hij was mijn nieuwe en andere bron van kracht. Misschien was ik moeilijk te hem... Maar wat ik deed was voor hem... Hij was nog een "man-child" maar hij was aardig. Hij heeft zijn kop in de wolken, maar hij was een aardige kerel... Hij moet nog groeien maar ik heb hem gezien als een "echt man" en ik vind dat leuk... Er is een verbinding, wel zacht, maar bestaand…

Ik weet echt niet precies wat gebeurt nu in mijn leven. I had lost the fight and now I don't know what to do anymore. Mijn other compass is gone. Waar moet ik heen nu naartoe? De beslissing is dat ik ga door met mijn leven… Hopelijk gelukkig zonder hem…

End log.